به همشهریانم فکر می‌کنم و به دستان خالی مردمان سوادکوهی که برای تامین نان شب شان  پس از تعطیلی شرکت زغال سنگ البرز مرکزی و شرکت های دیگر و سنگ اندازی های مختلف توسط مسولین و دیگر افراد در راه تاسیس شرکت کک سازی و عدم توسعه صنعتی آن به بهانه های مختلف ،  تنها چشم امید به اندک مسافرانی بسته بودند که از شهرهای دیگر به سمت مازندران می آمدند . باشد که توقفی هر چند کوتاه در سوادکوه نمایند .که آن هم به علت عدم امکانات گردشگری و رفاهی در این شهرستان روز به روز از تعداد مسافرانی که حتی توقفی هر چند کوتاه در سوادکوه می نمایند کاسته می شود . و حال با سهمیه بندی بنزین آن تعداد اندک هم دیگر راه سفر را در پیش نمی گیرند که کور سو امیدی به توقف آنان در سوادکوه داشته باشیم . حال به چه امیدی چشم به جاده ها بدوزند و با چه درآمدی هزینه های کمرشکن زندگی را تامین نمایند .

داستان‌های مردمان دیار من، سرشار از عشق است و مهربانی و حماسه و رزم و مبارزه و استقامت. و نیز زیرکی و امید و ایمان. اندیشه معترض و ظلم‌ستیز، و برخاستن در مقابل بی‌عدالتی، از جمله مفاهیمی است که در داستان‌های به ظاهر ساده مردم، آشکارا دیده می‌شود.

قهرمان داستان‌های سرزمین من همواره در مقابل ظلم ظالم می‌ایستد. می‌جنگد و پیروز می‌شود. افسانه‌ها به روشنی باور دارند که خشکی زمین و قهر آسمان از آنجا شروع می‌شود که خون چکاوک (خون بی‌گناه) بر زمین می‌ریزد. مادران در لالایی‌ها به آوای بلند کودکانشان را درس مردانگی می‌دهند.

حالا دیگر راویان سوادکوه خود روایتی شده‌اند، بی‌راوی.

بغضی در گلوی مردمان هست که می‌خواهند فریادش کنند،

می‌خواهم بگویم قصة پرغصة سوادکوهی را:

یکی بود یکی نبود، هژبر دست‌هایش بسته بود.

یکی بود یکی نبود، هژبرصدایش خسته بود.

یکی بود یکی نبود، سال وبا بود،ملک بیوه شده بود.

یکی بود یکی نبود، خشکسالی بود،ملک بیوه شده بود.

یکی بود یکی نبود، جنگ بود، ملک بیوه شده بود.